Τριαντάφυλλό μου.....

Της Ελένης Ζάχαρη

Έσπερνα χρόνια πάνω στην άμμο κόκκινα τριαντάφυλλα - τι και που δεν τα αγαπώ - είχα βρει ένα κόκκινο πορφυρό, σαν αίμα θαρρείς κι είπα να φτιάξω τους κήπους τ' αδυνάτου...

Μάζευα νερό με τις βροχές για να βγάζω τ' αλάτια και με τα χέρια σκάλιζα κοντά στους κορμούς αυλάκια να ποτίζονται, έβγαζα τ' αρμυρίκια που κλεφτά έρχονταν να φυτρώσουν κοντά τους και τις νύχτες τους έψελνα νανουρίσματα μαζί με τα άστρα..

Κάτι φορές μου κουνούσαν τα κλαδάκια τους, ένδειξη ευχαριστίας, κι ύστερα στέκονταν σαν τάχα ακίνητα αγάλματα να στολίζουν τον παράξενο κήπο..

Μα τι διάλεξα; - έλεγα στον εαυτό μου, όσο κουβάλαγα βρόχινο νερό να ξεπλένω τα φυλλαράκια τους και να περιμένω καρτερικά την Άνοιξη..

Φοβόμουν τόσο μήπως κι ο κήπος του αδύνατου έμενε του αδύνατου δίχως νόημα σαν αγάπη που δε βρίσκει απόκριση..

Κάθε βράδυ μια μια τις χάιδευα και ζητούσα να μου χαρίσουν ένα μονάχα πορφυρό τριαντάφυλλο, έστω ένα.

Ήταν βλέπεις πολύ να πονέσω και για το αγκάθι της αγάπης και για τ' αγκάθια των τριανταφυλλιών..

Ήρθε Φλεβάρης και χιόνισε στα μέρη μας τα θαλασσινά και το χιόνι έπιασε να φτάσει στη θάλασσα. Έφτασε και στις Πορφυρογέννητες, τις αυτοκρατόρισσές μου...Θεέ μια τρομάρα...Τρία μερόνυχτα να πολεμώ μαζί του κι εννιά με τον πάγο.

Μέσα μου καιγόμουν κι έλεγα πως θα μείνω άγρυπνη εφτά μέρες κι εφτά νύχτες άμα έσωνα τα ρουμπίνια μου! Να προσεύχομαι σ' όλους τους Θεούς δέηση ευχαριστίας, δίχως φαί, δίχως νερό...

Απόσωσε κι εχάθη ο πάγος..έμπαινε Μάρτης κι η αγωνία εψήλωνε ωσάν κυπαρίσσι πολύχρονο! Εγώ με τα βροχόνερα σαν αγίασμα πότιζα τις Πορφυρογέννητες, κρυφά απ' τον κόσμο μη και με πάρουν για αλαφροΐσκιωτο, κι ανείμενα να σκάσουν μύτη κεφαλάκια λουλουδάτα...

Τέλειωσε ο Μάρτης κι εγώ να λιώνω από πυρετό σαν λογχισμένη από βαριά αγάπη ακατάδεχτη..Και που δεν ήμουν; Αλλά τι μ' αυτό; Απρίλης κι όλο πρόσμενα θαύμα και θαύμα πουθενά...

Κι ένα πρωί λες κι είχαν συμφωνήσει όλα της γης τα κόκκινα - κι ας ξύπνησα με κλάμα - κάρπισε η άμμος κι εσκάσανε μπουμπούκια ολοπόρφυρα...

Σα στέμματα βασιλικά, μεταξωτές κορδέλλες, πορφυρές φορεσιές αυτοκρατόρων...

Στο πρώτο π' άγγιξα - με τσίμπησε και μάτωσα - έδωσα τ' όνομά σου και του 'δεσα και την κορδέλλα των μαλλιών..να ξέρω, να το φιλώ τα πρωινά...και τ' άλλα, όλα τα βάφτισα, μ' ονόματα άστρων και νησιών, πουλιών εξωτικών...

Μα ένα ήταν τ' ομορφότερο....εκείνο που 'λεγα...Εσύ!

Ε*
©Λένη.