Το αστέρι που δάκρυζε

Της Ελένης Ζάχαρη

Πέρασε πάλι τ' αστέρι από τη γειτονιά και δεν είδε μήτε ένα παράθυρο στολισμένο μήτε ένα μπαλκόνι με φωτάκια, όπως στις άλλες γειτονιές. Άκουγε μόνο κλάματα σιγανά και ψιθύρους που αν πρόσεχε κανείς λίγο παραπάνω γίνονταν λέξεις "πεινάω", "κρυώνω", "μάνα, καίγομαι.."

Το αστέρι τα 'χασε κι έμεινε με το στόμα ανοιχτό να χάσκει σαν τρύπα μισοφωτισμένη. Αναρωτήθηκε τι ήταν όλα αυτά και πώς γινόταν άνθρωποι να πεινάνε, να κρυώνουν, να είναι άρρωστοι, όταν μερικούς δρόμους - άντε, αρκετούς μερικούς δρόμους - πιο πέρα κάποιοι άλλοι έτρωγαν πλουσιοπάροχα γεύματα, πετούσαν εξίσου πλούσια σκουπίδια, είχαν τζάκια αναμμένα, άρρωστοι δε γνώριζε αν ήταν..

Τρόμαξε το καημένο, πίστεψε πως οι άνθρωποι ήταν όλοι ευτυχισμένοι και πλούσιοι! Προχώρησε σ' άλλη γειτονιά, πάλι τα ίδια αλλά εκεί είχαν στολίδια! "Εδώ στόλισαν τον πόνο, να μη φαίνεται.." σιγομουρμούρισε τ' αστεράκι.

Προχώρησε μερικούς δρόμους, σκοτάδια, δυο άνθρωποι έψαχναν τα σκουπίδια μαλώνοντας με τις γάτες! Το αστέρι εκνευρίστηκε! Κάτι δεν πάει καλά εδώ! Ο παππούς του έλεγε πως είχε δει ανθρώπους να είναι έτσι τότε που όλος ο κόσμος ήταν σε πόλεμο! Βρε; Μπας και το έστειλαν σε λάθος εποχή; Αυτός ο Άγγελος όλο ανοησίες έκανε τον τελευταίο καιρό!

Μέχρι κι ο Μεγάλος τον κατσάδιασε! Έστειλε τους Μάγους αντί για τη Βηθλεέμ στη Γάζα!!! Βέβαια, κάτι του είπε γιατί τον κοίταξε κάπως και του είπε ΜΠΡΑΒΟ!!! Ένα μπράβο που τάραξε το Σύμπαν! Έχει γούστο τώρα να έκανε κι άλλη ανοησία για να πάρει Μπράβο!!! Και τι θα κάνει μια σταλιά αστέρι εδώ που ήρθε; Ώχου μπελάδες!!! Αστέρια, Μάγοι, Άγγελοι μαλλιά κουβάρια!

Όπου κι αν πήγαινε εκείνο το βράδυ το μικρό αστέρι το σκηνικό ήταν ίδιο άντε να άλλαζε λίγο το στόλισμα - κάποιοι άντεχαν να πληρώσουν ακόμη την Υπηρεσία Ηλεκτρισμού κι άναβαν κάνα φωτάκι - Το χειρότερο ήταν εκεί που υπήρχαν παιδιά και γέροι και άρρωστοι, εκεί έκλαιγε ασταμάτητα. Δεν μπορούσε τίποτε να κάνει άλλο! Έτσι προχωρώντας έφτασε κοντά σε μια καλύβα, στα ριζά της πόλης. Άκουσε ομιλίες από μέσα.

- Σώπα μάτια μου, σώπα,! Θα έρθει ο γιατρός!
- Πότε μανούλα; Τόσες ώρες έχουν περάσει...
- Έχει πάει ο πατέρας σου στο Ιατρείο αλληλεγγύης του Δήμου
   μήπως τέτοια μέρα έχουν κάποιον εθελοντή στη βάρδια.
- Ο παιδίατρός μου;
- ψυχή μου...δεν έχουμε χρήματα πια για γιατρό ιδιώτη από τότε που χάσαμε τη δουλειά μας!
- Κι αν δεν βρει ο μπαμπάς γιατρό;
- θα βρει μάτια μου! Πώς δε θα βρει;
- καλά μανούλα...πεινάω....
- τώρα παιδί μου, τώρα..λίγη σούπα έχω να σου φέρω.....

Το αστέρι κόντεψε να χάσει τα λογικά του δηλαδή; Αν δεν ερχόταν γιατρός; Τι θα πάθαινε το παιδί; Και πώς χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους σ' αυτόν τον τόπο;

Α! Τώρα εδώ που με στείλατε κάντε κάτι όοολοι εκεί απάνω!!! Βγάζετε την ουρά σας απέξω! Εσένα κυρ Άγγελε θα σε μαδήσω! Πούπουλο δε θα σου μείνει! Βρε!!! Ξέρω εγώ από γιατρούς;

Όλα αυτά έλεγε το αστεράκι μέχρι που τού ήρθε μια καλή ιδέα, κοίταξε γύρω γύρω, σιγουρεύτηκε για τους δρόμους και ξεκίνησε, κάπου είχε δει μια φωτεινή πινακίδα ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ Κος Άγγελος Αστέρης

Τι ωραίο όνομα! Έψαξε λίγο το αστεράκι και ξαναβρήκε το φωτισμένο σπίτι, τη φωτεινή πινακίδα και τον Παιδίατρο. Και τώρα;

Τώρα, χτυπάμε το κουδούνι! Νύχτα Χριστουγέννων είναι αυτή, ποιος ξέρει, μπορεί να γίνονται θαύματα. Λες ρε; σκέφτηκε το αστέρι και μια φάπα ανεξήγητη προσγειώθηκε στο κεφάλι του. Φταίω ρε που σκέφτομαι φωναχτά! είπε, Θα σε μαδήσω!

Χτύπησε το κουδούνι και την πόρτα άνοιξε ένας κύριος χμμμ, γύρω στα σαράντα, με σπαστά μαλλιά, ψηλός, με μεγάλα σκούρα μάτια και πλατύ χαμόγελο. Κοιτάει από εδώ, κοιτάει από εκεί, κανείς! Το αστέρι είχε τρυπώσει ήδη μέσα και πήγε στο γραφείο του γιατρού. Άρχισε να γράφει με το νι και το σίγμα τα πάντα.

Λησμόνησε πως το φως του ήταν αρκετά δυνατό κι όταν είδε τον νέο γιατρό να το κοιτάζει σαν χάνος σάστισε! Τού έδειξε το χαρτί. Ο γιατρός έπιασε πρώτα το σφυγμό του, μετά το διάβασε αν και σταυροκοπήθηκε αρκετές φορές. Χα, παλιο Άγγελε! Κοίτα εδώ! Σκεφτόταν, όταν ο γιατρός πάντα αποβλακωμένος σχεδόν του είπε μαζί με κάτι απίστευτα νοήματα αν καταλαβαίνει και μπορεί να τον πάει στο παιδί..

"Μα τι είναι τούτοι! Νύχτα βγαίνουν απ τη Σχολή;" σκεφτόταν το αστεράκι..

-Ναι, λέμε! Κουνήσου και το παιδί κινδυνεύει! Αλμπάνη!!!
-Ε! Του έκανε ο γιατρός. Πάψε! Τρελλοαστέρι! Πάμε κι αν με πάνε στο Φρενοκομείο
 δε θα φταις εσύ! Αλλά εγώ που άκουγα τις παραισθήσεις μου!!!

Ο γιατρός μπήκε στο αυτοκίνητό του, το αστέρι κάθισε στην οροφή, πρώτος οδηγός ο ντόκτορ!!! Έφτασαν στην καλύβα, ο Άγγελος Αστέρης έφριξε! Μένουν άνθρωποι εδώ; είπε.

Ναι! Τσίριξε το αστέρι! Κι αν αργήσουμε κι άλλο ο μικρότερος της παρέας δεν ξέρω που θα μένει!!!

Ο γιατρός χτύπησε ευγενικά την πόρτα, άνοιξε και αντίκρισε απελπισμένα πρόσωπα που πριν περάσουν δυο λεπτά είχαν γίνει φωτεινά!

-Γιατρέ!
-κ. Άγγελε!
-Δημητράκη!

Πριν καν δοθούν εξηγήσεις ο γιατρός άρχισε να εξετάζει το μικρό κι αποφάσισε πως έπρεπε να νοσηλευθεί επειγόντως..

Είπε αμέσως πως θα πάει ο μικρός στην οικογενειακή κλινική τους κι έτσι κανένα έξοδο δεν θα είχαν!

Μόλις διευθετήθηκαν όλα το μικρο αστέρι ξεκίνησε δακρυσμένο να φύγει. Ξάφνου σαν να περίμεναν τα πάντα αυτή τη στιγμή, σταμάτησε ο Χρόνος, άνοιξε ο Ουρανός κι Άγγελοι κι αστέρια ανεβοκατέβαιναν ψάλλοντας το Δόξα εν υψίστοις σε Ουρανό, Θάλασσα, γη, αέρα!!!

Το αστέρι υποκλίθηκε ως τέλειος επαναστάτης!!!! " Όσα έχω θα σου δίνω για να πορεύεσαι....."

©Λένη...