Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Τα μεγάλα αδιέξοδα…

Της Ελένης Ζάχαρη


Νομίζω πως ζούμε ένα τραγικό αδιέξοδο. Απαισιόδοξο αυτό που γράφω αλλά, απαισιόδοξες κι όλες οι καταστάσεις γύρω μας. Εντός κι εκτός χώρας. Γιατί δε μετράει μόνο το τι ζεις εσύ εδώ αλλά και το τι συμβαίνει γύρω σου. Κι είναι βαρύ το σκηνικό και θα πέσει να μας πλακώσει.

Μοιάζει σαν κάποιοι να έστησαν ένα παιγνίδι σε βάρος των λαών, πάτησαν τα κουμπάκια κι η καταστροφή έρχεται ανενόχλητη. Για το τι συμβαίνει στον τόπο μας τι μπορεί να πει κανείς και να μη φρίξει; Να μη δακρύσει; Τα προβλήματα καθημερινά πολλαπλασιάζονται και λύσεις ουσιαστικές δεν ακούγονται από πουθενά. Μόνο φωνές αντιπαράθεσης για το ποιος είναι καταλληλότερος να αναλάβει την εξουσία συνεχίζοντας στα ίδια βήματα.

Πώς θα βγει τούτος ο τόπος από δυσβάσταχτα χρέη, από την ανεργία που πλήττει μορφωμένους και μη, νέους και μεγαλύτερους, άνδρες και γυναίκες, και από τα συνακόλουθά της προβλήματα κανείς δε λέει ή δεν κάνει κάτι.

Δεν πρόκειται εδώ για κάποιο είδος Μεσσιανισμού όπου οι πολιτικοί αναμένονται ως «Σωτήρες» αλλά για την πολύ απλή συνειδητοποίηση πως κάποια Κυβέρνηση θα λάβει τα μέτρα εκείνα που θα βοηθήσουν τους πολίτες να αντιμετωπίσουν την υπερχρέωση των Τραπεζών, την ανεργία, τα προβλήματα στον χώρο της υγείας, της παιδείας….

Ακόμη και η Αριστερά έχει χαθεί είτε σε διενέξεις εσωτερικές και κόντρες για τις υποψηφιότητες είτε σε αερολογίες και σιωπές και επαναλήψεις, είτε παραπαίει μεταξύ κομμάτων χωρίς αριστερή μαρτυρία αλλά με δήθεν αριστερή ταυτότητα.

Σ’ όλο αυτό το πανηγύρι καραδοκεί και η ΧΑ για ν’ αρπάξει κάνα ψηφαλάκι από αγανακτισμένους ανθρώπους που ζητάνε ένα πιο ξεκάθαρο τρόπο δράσης και σκέψης. Τα μεγάλα….Κόμματα χρεοκοπημένα αλλά θρασεία συνεχίζουν να ζητούν ψήφο εμπιστοσύνης όταν κατακλέβουν το Κράτος [υπόθεση Μεγάρου Μουσικής..μια απ’ όλες!] και επιδεικτικά αδιαφορούν για την κατάντια του λαού.

Δεν μιλάμε για ‘εθνικά ζητήματα’ αφού κινδυνεύουμε να φανούμε «φασιστοειδή» κι ούτε καν διανοείται εύκολα κανείς να μπει στα βαθύτερα ζητήματα, αυτά που λες συλλήβδην «θέματα ταυτότητας» ενός λαού! Είσαι άκαιρος και άκυρος!

Έτσι, όλα βαίνουν.. κακώς! Όλοι αναιδώς διεκδικούν κάτι που τελικά είναι αμφίβολο αν αξίζει να το λάβουν, ο λαός πέφτει σε χειμερία νάρκη ή αδιαφορεί, η λήθη τον περιμένει στη γωνία και το διαπλανητικό «χωριό» οδεύει γενικότερα στην καταστροφή.

Δεν είμαστε οι μόνοι που βρισκόμαστε σε καταστάσεις απανωτών σοκ! Ποιητές δολοφονούνται, παιδιά το ίδιο, εξεγέρσεις δίχως άλλοθι τροφοδοτούνται από περίεργα κέντρα…[βλέπε ΗΠΑ…], η Μεσόγειος φλέγεται, η Ακροδεξιά παίρνει ποσοστά υψηλά παντού, Ο Θεός γίνεται άλλοθι εγκλημάτων, όλα στοχεύουν σε μια άνευ προηγουμένου εξάρτηση του ανθρώπου ακόμη και εγκεφαλική – διανοητική.

Όποιος πίστεψε στην Επανάσταση γελάστηκε. Πρόλαβαν να μας αφοπλίσουν! Μοναδική ελπίδα, η σκέψη και η έκφραση! Να αισθανθούν πως δεν κοιμόμαστε τόσο όσο νομίζουν…..

Διαβάστε Περισσότερα »

Το αστέρι που δάκρυζε

Της Ελένης Ζάχαρη


Πέρασε πάλι τ' αστέρι από τη γειτονιά και δεν είδε μήτε ένα παράθυρο στολισμένο μήτε ένα μπαλκόνι με φωτάκια, όπως στις άλλες γειτονιές. Άκουγε μόνο κλάματα σιγανά και ψιθύρους που αν πρόσεχε κανείς λίγο παραπάνω γίνονταν λέξεις "πεινάω", "κρυώνω", "μάνα, καίγομαι.."

Το αστέρι τα 'χασε κι έμεινε με το στόμα ανοιχτό να χάσκει σαν τρύπα μισοφωτισμένη. Αναρωτήθηκε τι ήταν όλα αυτά και πώς γινόταν άνθρωποι να πεινάνε, να κρυώνουν, να είναι άρρωστοι, όταν μερικούς δρόμους - άντε, αρκετούς μερικούς δρόμους - πιο πέρα κάποιοι άλλοι έτρωγαν πλουσιοπάροχα γεύματα, πετούσαν εξίσου πλούσια σκουπίδια, είχαν τζάκια αναμμένα, άρρωστοι δε γνώριζε αν ήταν..

Τρόμαξε το καημένο, πίστεψε πως οι άνθρωποι ήταν όλοι ευτυχισμένοι και πλούσιοι! Προχώρησε σ' άλλη γειτονιά, πάλι τα ίδια αλλά εκεί είχαν στολίδια! "Εδώ στόλισαν τον πόνο, να μη φαίνεται.." σιγομουρμούρισε τ' αστεράκι.

Προχώρησε μερικούς δρόμους, σκοτάδια, δυο άνθρωποι έψαχναν τα σκουπίδια μαλώνοντας με τις γάτες! Το αστέρι εκνευρίστηκε! Κάτι δεν πάει καλά εδώ! Ο παππούς του έλεγε πως είχε δει ανθρώπους να είναι έτσι τότε που όλος ο κόσμος ήταν σε πόλεμο! Βρε; Μπας και το έστειλαν σε λάθος εποχή; Αυτός ο Άγγελος όλο ανοησίες έκανε τον τελευταίο καιρό!

Μέχρι κι ο Μεγάλος τον κατσάδιασε! Έστειλε τους Μάγους αντί για τη Βηθλεέμ στη Γάζα!!! Βέβαια, κάτι του είπε γιατί τον κοίταξε κάπως και του είπε ΜΠΡΑΒΟ!!! Ένα μπράβο που τάραξε το Σύμπαν! Έχει γούστο τώρα να έκανε κι άλλη ανοησία για να πάρει Μπράβο!!! Και τι θα κάνει μια σταλιά αστέρι εδώ που ήρθε; Ώχου μπελάδες!!! Αστέρια, Μάγοι, Άγγελοι μαλλιά κουβάρια!

Όπου κι αν πήγαινε εκείνο το βράδυ το μικρό αστέρι το σκηνικό ήταν ίδιο άντε να άλλαζε λίγο το στόλισμα - κάποιοι άντεχαν να πληρώσουν ακόμη την Υπηρεσία Ηλεκτρισμού κι άναβαν κάνα φωτάκι - Το χειρότερο ήταν εκεί που υπήρχαν παιδιά και γέροι και άρρωστοι, εκεί έκλαιγε ασταμάτητα. Δεν μπορούσε τίποτε να κάνει άλλο! Έτσι προχωρώντας έφτασε κοντά σε μια καλύβα, στα ριζά της πόλης. Άκουσε ομιλίες από μέσα.

- Σώπα μάτια μου, σώπα,! Θα έρθει ο γιατρός!
- Πότε μανούλα; Τόσες ώρες έχουν περάσει...
- Έχει πάει ο πατέρας σου στο Ιατρείο αλληλεγγύης του Δήμου
   μήπως τέτοια μέρα έχουν κάποιον εθελοντή στη βάρδια.
- Ο παιδίατρός μου;
- ψυχή μου...δεν έχουμε χρήματα πια για γιατρό ιδιώτη από τότε που χάσαμε τη δουλειά μας!
- Κι αν δεν βρει ο μπαμπάς γιατρό;
- θα βρει μάτια μου! Πώς δε θα βρει;
- καλά μανούλα...πεινάω....
- τώρα παιδί μου, τώρα..λίγη σούπα έχω να σου φέρω.....

Το αστέρι κόντεψε να χάσει τα λογικά του δηλαδή; Αν δεν ερχόταν γιατρός; Τι θα πάθαινε το παιδί; Και πώς χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους σ' αυτόν τον τόπο;

Α! Τώρα εδώ που με στείλατε κάντε κάτι όοολοι εκεί απάνω!!! Βγάζετε την ουρά σας απέξω! Εσένα κυρ Άγγελε θα σε μαδήσω! Πούπουλο δε θα σου μείνει! Βρε!!! Ξέρω εγώ από γιατρούς;

Όλα αυτά έλεγε το αστεράκι μέχρι που τού ήρθε μια καλή ιδέα, κοίταξε γύρω γύρω, σιγουρεύτηκε για τους δρόμους και ξεκίνησε, κάπου είχε δει μια φωτεινή πινακίδα ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ Κος Άγγελος Αστέρης

Τι ωραίο όνομα! Έψαξε λίγο το αστεράκι και ξαναβρήκε το φωτισμένο σπίτι, τη φωτεινή πινακίδα και τον Παιδίατρο. Και τώρα;

Τώρα, χτυπάμε το κουδούνι! Νύχτα Χριστουγέννων είναι αυτή, ποιος ξέρει, μπορεί να γίνονται θαύματα. Λες ρε; σκέφτηκε το αστέρι και μια φάπα ανεξήγητη προσγειώθηκε στο κεφάλι του. Φταίω ρε που σκέφτομαι φωναχτά! είπε, Θα σε μαδήσω!

Χτύπησε το κουδούνι και την πόρτα άνοιξε ένας κύριος χμμμ, γύρω στα σαράντα, με σπαστά μαλλιά, ψηλός, με μεγάλα σκούρα μάτια και πλατύ χαμόγελο. Κοιτάει από εδώ, κοιτάει από εκεί, κανείς! Το αστέρι είχε τρυπώσει ήδη μέσα και πήγε στο γραφείο του γιατρού. Άρχισε να γράφει με το νι και το σίγμα τα πάντα.

Λησμόνησε πως το φως του ήταν αρκετά δυνατό κι όταν είδε τον νέο γιατρό να το κοιτάζει σαν χάνος σάστισε! Τού έδειξε το χαρτί. Ο γιατρός έπιασε πρώτα το σφυγμό του, μετά το διάβασε αν και σταυροκοπήθηκε αρκετές φορές. Χα, παλιο Άγγελε! Κοίτα εδώ! Σκεφτόταν, όταν ο γιατρός πάντα αποβλακωμένος σχεδόν του είπε μαζί με κάτι απίστευτα νοήματα αν καταλαβαίνει και μπορεί να τον πάει στο παιδί..

"Μα τι είναι τούτοι! Νύχτα βγαίνουν απ τη Σχολή;" σκεφτόταν το αστεράκι..

-Ναι, λέμε! Κουνήσου και το παιδί κινδυνεύει! Αλμπάνη!!!
-Ε! Του έκανε ο γιατρός. Πάψε! Τρελλοαστέρι! Πάμε κι αν με πάνε στο Φρενοκομείο
 δε θα φταις εσύ! Αλλά εγώ που άκουγα τις παραισθήσεις μου!!!

Ο γιατρός μπήκε στο αυτοκίνητό του, το αστέρι κάθισε στην οροφή, πρώτος οδηγός ο ντόκτορ!!! Έφτασαν στην καλύβα, ο Άγγελος Αστέρης έφριξε! Μένουν άνθρωποι εδώ; είπε.

Ναι! Τσίριξε το αστέρι! Κι αν αργήσουμε κι άλλο ο μικρότερος της παρέας δεν ξέρω που θα μένει!!!

Ο γιατρός χτύπησε ευγενικά την πόρτα, άνοιξε και αντίκρισε απελπισμένα πρόσωπα που πριν περάσουν δυο λεπτά είχαν γίνει φωτεινά!

-Γιατρέ!
-κ. Άγγελε!
-Δημητράκη!

Πριν καν δοθούν εξηγήσεις ο γιατρός άρχισε να εξετάζει το μικρό κι αποφάσισε πως έπρεπε να νοσηλευθεί επειγόντως..

Είπε αμέσως πως θα πάει ο μικρός στην οικογενειακή κλινική τους κι έτσι κανένα έξοδο δεν θα είχαν!

Μόλις διευθετήθηκαν όλα το μικρο αστέρι ξεκίνησε δακρυσμένο να φύγει. Ξάφνου σαν να περίμεναν τα πάντα αυτή τη στιγμή, σταμάτησε ο Χρόνος, άνοιξε ο Ουρανός κι Άγγελοι κι αστέρια ανεβοκατέβαιναν ψάλλοντας το Δόξα εν υψίστοις σε Ουρανό, Θάλασσα, γη, αέρα!!!

Το αστέρι υποκλίθηκε ως τέλειος επαναστάτης!!!! " Όσα έχω θα σου δίνω για να πορεύεσαι....."

©Λένη...


Διαβάστε Περισσότερα »

Έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει....

Της Ελένης Ζάχαρη


Δεν με νοιάζουν καθόλου οι οικονομικοί όροι που διάβαζα πριν σχετικά με το τι πρεσβεύουν οι νεοφιλελεύθεροι ως προς την οικονομία, ποιες είναι οι διαφοροποιήσεις Αμερικής και Γερμανίας, τι τρέχει με τους ισχυρούς γείτονες κι αν μας θέλουν ή όχι στο παιχνίδι, την κεϋνσιανή οικονομική θεωρία και τα συμπαρομαρτούντα....

Με νοιάζει αυτό που ζω καθημερινά κι αυτό που βλέπω γύρω μου.

Με νοιάζει η μυρωδιά του θανάτου, η φρίκη, η υπομονή που θα κληθεί να υπερβεί τα ανθρώπινα όριά της ενώ κάποιοι θα φιλοσοφούν και θα πολιτικολογούν ή έτσι θα νομίζουν.

Με νοιάζει που υπάρχει αυτή η ποιητική αίσθηση του μετεωρισμού ωστόσο στην προκειμένη στιγμή δεν είναι βίωμα ποιητικό αλλά ρεαλιστική, αντικειμενική πραγματικότητα!

Με νοιάζει που δεν ξέρω τι θα συμβεί τις επόμενες ημέρες με την φαρμακευτική κάλυψη γιατί με αφορά άμεσα.

Με νοιάζει που το ίδιο συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους με χρόνια νοσήματα...

Με νοιάζει που το ρήμα "κρυώνω" είναι πιο συχνό κι από την Καλημέρα όπως τείνει σε λίγο να γίνει το "πεινάω"!

Με νοιάζει που όταν ρωτάς κάποιον αν δουλεύει και είναι κάτω από 30 και πάνω από 45 μοιάζει να παίζεις ρώσσικη ρουλέτα!

Με νοιάζει που δεν κατορθώθηκε ως σήμερα ένα Εθνικό Σύστημα Παιδείας που να αφορά εξίσου σε όλους τους μαθητές απ' όποια κοινωνική τάξη κι αν προέρχονται, με ενίσχυση της Τεχνικής παιδείας, αποσυμφόρηση κάποιων επαγγελμάτων, σύνδεση με την αγορά εργασίας, δηλαδή Υπεύθυνη Κοινωνική Πολιτική!

Με νοιάζει που δεν έχουμε Σωφρονιστικό σύστημα, δεν υπάρχει Αστυνομία αλλά κάτι Βάνδαλοι που εκπαιδεύονται για να δέρνουν πολίτες και πολλές ή τις πιο πολλές φορές άνευ λόγου, απλά ως επίδειξη ισχύως!

Με νοιάζει που ακόμη κυκλοφορεί "μαύρο χρήμα" ενισχύοντας τις πολώσεις και τις αντιθέσεις όταν ο άλλος καλείται να ζήσει με 300€!!!

Με νοιάζει που πεθαίνουν παιδιά λόγω φτώχειας ή λόγω υπερβολικής ένδειξης καθήκοντος!!!!

Με νοιάζει που κάποτε δουλευόμασταν μεταξύ μας και μιλούσαμε για την αναγκαιότητα να πάνε σε οικονομική ένωση όλοι οι Εταίροι μαζί μη και δημιουργήσουμε την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων!!! Κοπανιόταν ο Ανδριανόπουλος για το πόσο δύσκολο θα ήταν να ακολουθήσουμε κατόπιν....Τώρα;;; Πόσων ταχυτήτων είναι η Ευρώπη και τρέχουν όλοι να την προλάβουν;;; Ποιοι είναι Ευρώπη αυτή τη στιγμή;;

Με νοιάζει κάποιος με απλά ελληνικά να μού εξηγήσει αλλά και σε όλο τον λαό, τι σημαίνει Εφαρμογή Α Μνημονίου...πιθανόν δε προσωπικά να ξέρω καθώς συνέβη να το διαβάσω αφού ΔΕΝ έπρεπε να το ψηφίσω...

Με νοιάζει που αυξάνονται αυτοί που ζητούν τροφή στα συσσίτια αλλά κι αυτοί που δεν αντέχουν να το κάνουν!

Με νοιάζει που επίσημα οι αυτοκτονίες είναι 5000 και οι άνθρωποι που νοσούν από καταθλιπτική διαταραχή ποιος ξέρει πόσοι...

Με νοιάζει που κλείνουν τα Δημόσια Ψυχιατρεία και πετάνε στα σκουπίδια ανθρώπους ήδη στιγματισμένους...

Δημιούργησαν ρεύμα λαϊκό προς την ακροδεξιά και ενίσχυσαν το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τις προκαταλήψεις, αναμενόμενο βέβαια αφού σε περιόδους ανάλογες συμβαίνουν αυτά! Πόσο μάλλον όταν κάποιοι φρόντισαν να μετατρέψουν τη χώρα σε σταθμό αρχικά λαθρομεταναστών, σε χώρο μόνιμης εγκατάστασης στη συνέχεια, προκειμένου να τους εκμεταλλεύονται οικονομικά και να τους απελαύνουν ή να τους στοχοποιούν, κατά πως συμφέρει πάντα!!! Απλησίαστο γκέτο το αρχαιότερο και πλέον ιστορικό Κέντρο πρωτεύουσας σχεδόν σ' ολόκληρο τον κόσμο...

Και ξαφνικά. Ακροδεξιοί, ρατσιστές και κακοί οι Έλληνες.

Έχουμε ακόμη να κλάψουμε πολύ.

Για τις γενιές μας και των παιδιών μας κι αυτές που έρχονται.

Για τη Μνήμη που χάνεται δίχως αληθινή αιτία! Για τη γλώσσα που συρρικνώνεται μέσα στα σχολειά.
Και κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να γράφουν ως σαν να βρίσκονται εκτός πραγματικότητος!!!

Με αποστειρωμένο λόγο ή τεχνοκρατικό ή φιλοσοφικοστοχαστικό του δοκιμίου που τον διαβάζεις μόνο άμα κάτι σκαμπάζεις, ή με λόγο ποιητικό, ή ζουζουνιάρικο αρκει να μη μας αγγίξει ο πόνος!!! Σκορπάνε και το κακό με τις εμμονές τους και συνεχίζουν μακάριοι πως αγωνίζονται.

Αύριο κλείνουν πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Το τι συνέβη στα Επεισόδια εκείνα δεν είναι της παρούσης, αυτό που έχει σημασία είναι το εξής, η διαβόητη ομάδα των ΜΑΤ, η επίσης διαβόητη των ΔΕΛΤΑ & Η ΔΙΑΣ συνεχίζουν να βιαιοπραγούν!!!! Να χτυπούν και να κάνουν ό,τι θέλουν!!! Η Εξουσία σκοτώνει, δολοφονει, τραυματίζει, χτυπάει ανεξέλεγκτα και ΑΘΩΩΝΕΤΑΙ......

Ο Λαός πεινάει, υποφέρει, πεθαίνει και καταδικάζεται!!!

Μετρήστε θύματα από τότε και κυρίως Νέους!!!!

Με νοιάζει!!!

Και " έχω ακόμη να κλάψω πολύ ώσπου να μάθω τον κόσμο να γελάει......."

Λενη

Διαβάστε Περισσότερα »

Τριαντάφυλλό μου.....

Της Ελένης Ζάχαρη


Έσπερνα χρόνια πάνω στην άμμο κόκκινα τριαντάφυλλα - τι και που δεν τα αγαπώ - είχα βρει ένα κόκκινο πορφυρό, σαν αίμα θαρρείς κι είπα να φτιάξω τους κήπους τ' αδυνάτου...

Μάζευα νερό με τις βροχές για να βγάζω τ' αλάτια και με τα χέρια σκάλιζα κοντά στους κορμούς αυλάκια να ποτίζονται, έβγαζα τ' αρμυρίκια που κλεφτά έρχονταν να φυτρώσουν κοντά τους και τις νύχτες τους έψελνα νανουρίσματα μαζί με τα άστρα..

Κάτι φορές μου κουνούσαν τα κλαδάκια τους, ένδειξη ευχαριστίας, κι ύστερα στέκονταν σαν τάχα ακίνητα αγάλματα να στολίζουν τον παράξενο κήπο..

Μα τι διάλεξα; - έλεγα στον εαυτό μου, όσο κουβάλαγα βρόχινο νερό να ξεπλένω τα φυλλαράκια τους και να περιμένω καρτερικά την Άνοιξη..

Φοβόμουν τόσο μήπως κι ο κήπος του αδύνατου έμενε του αδύνατου δίχως νόημα σαν αγάπη που δε βρίσκει απόκριση..

Κάθε βράδυ μια μια τις χάιδευα και ζητούσα να μου χαρίσουν ένα μονάχα πορφυρό τριαντάφυλλο, έστω ένα.

Ήταν βλέπεις πολύ να πονέσω και για το αγκάθι της αγάπης και για τ' αγκάθια των τριανταφυλλιών..

Ήρθε Φλεβάρης και χιόνισε στα μέρη μας τα θαλασσινά και το χιόνι έπιασε να φτάσει στη θάλασσα. Έφτασε και στις Πορφυρογέννητες, τις αυτοκρατόρισσές μου...Θεέ μια τρομάρα...Τρία μερόνυχτα να πολεμώ μαζί του κι εννιά με τον πάγο.

Μέσα μου καιγόμουν κι έλεγα πως θα μείνω άγρυπνη εφτά μέρες κι εφτά νύχτες άμα έσωνα τα ρουμπίνια μου! Να προσεύχομαι σ' όλους τους Θεούς δέηση ευχαριστίας, δίχως φαί, δίχως νερό...

Απόσωσε κι εχάθη ο πάγος..έμπαινε Μάρτης κι η αγωνία εψήλωνε ωσάν κυπαρίσσι πολύχρονο! Εγώ με τα βροχόνερα σαν αγίασμα πότιζα τις Πορφυρογέννητες, κρυφά απ' τον κόσμο μη και με πάρουν για αλαφροΐσκιωτο, κι ανείμενα να σκάσουν μύτη κεφαλάκια λουλουδάτα...

Τέλειωσε ο Μάρτης κι εγώ να λιώνω από πυρετό σαν λογχισμένη από βαριά αγάπη ακατάδεχτη..Και που δεν ήμουν; Αλλά τι μ' αυτό; Απρίλης κι όλο πρόσμενα θαύμα και θαύμα πουθενά...

Κι ένα πρωί λες κι είχαν συμφωνήσει όλα της γης τα κόκκινα - κι ας ξύπνησα με κλάμα - κάρπισε η άμμος κι εσκάσανε μπουμπούκια ολοπόρφυρα...

Σα στέμματα βασιλικά, μεταξωτές κορδέλλες, πορφυρές φορεσιές αυτοκρατόρων...

Στο πρώτο π' άγγιξα - με τσίμπησε και μάτωσα - έδωσα τ' όνομά σου και του 'δεσα και την κορδέλλα των μαλλιών..να ξέρω, να το φιλώ τα πρωινά...και τ' άλλα, όλα τα βάφτισα, μ' ονόματα άστρων και νησιών, πουλιών εξωτικών...

Μα ένα ήταν τ' ομορφότερο....εκείνο που 'λεγα...Εσύ!

Ε*
©Λένη.
Διαβάστε Περισσότερα »

Η Επίθεση της ευτέλειας…..

Της Ελένης Ζάχαρη

Όταν μιλάμε για θάνατο σ’ αυτόν τον τόπο είναι από αιώνες ξεκάθαρο τι εννοούμε. Δε χωράνε διευκρινίσεις γιατί λίγο νεκρός δεν υπάρχει. Ή είσαι ή δεν είσαι. Όταν μιλάμε για «πνευματικούς ανθρώπους», επίσης είναι ξεκάθαρο ποιους εννοούμε από χρόνους πολλούς, όπως ξεκάθαρο είναι και τι περιμένουμε από αυτούς.

Σίγουρα είναι αναφαίρετο δικαίωμα καθενός από εμάς η ελεύθερη έκφραση της γνώμης και της όποιας κριτικής άποψης. Όμως όταν βαφτίζεσαι [ από μόνος σου ή από ένα Χ κοινό] «πνευματικός άνθρωπος» γιατί γράφεις λογοτεχνία, γιατί διδάσκεις στο Παν/μιο, οφείλεις να τρέξεις δυο, τρεις γύρους κι ύστερα να μπορείς να πιάσεις το μηχανηματάκι και να αναρτήσεις οτιδήποτε.

Καμία δικαιολογία κατόπιν εορτής δεν ακούγεται αληθινή ούτε καν αληθοφανής.

Κανένας υπερασπιστής – πόσο μάλιστα όταν έχει κι ο ίδιος εκτεθεί – δεν μπορεί να σε σώσει. Πριν καλά καλά προλάβουμε τους δυο μας έρχεται ο καλλιτέχνης Κρης να επαινέσει τον πρωθυπουργό της "ανάπτυξης", σε συνδυασμό μάλιστα με την Αμερική….Τρίτη κατακεφαλιά….Κι απάνω στο ελαφρύ καταλάγιασμα, να κι άλλη..λογοτέχνις με διαπολιτισμικά ενδιαφέροντα. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού να συγκρίνει τις μιζέριες Ελλάδας – Βενεζουέλας [ αισθάνθηκα λίγο σαν να ήμουν σε mundial ] και να έχει αναλαμπές σχετικά με το μητρικό θηλασμό και τις Τσιγγάνες μητέρες….

Εμείς πάλι οι απλοί, αδαείς, μη πνευματικοί άνθρωποι τέτοιου τύπου τουλάχιστον,

αγωνιούμε για τους ασθενείς που μεταφέρονται με τα κρεβάτια από τα Νοσοκομεία που κλείνουν – για την ακρίβεια μεταβάλλονται σε Αστικά κέντρα Υγείας , κάτι τέτοιο εν ολίγοις – για τους διαβόητους πλειστηριασμούς των Α’ κατοικιών, για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση από Σεπτέμβρη και όλα αυτά τα «απολίτιστα» και προφανώς αδιάφορα για τους εν λόγω…. Το χειρότερο; Η ευτέλεια που μας βρήκε σε πνευματικό επίπεδο και αντικατοπτρίζει την ευτέλεια της συγκεκριμένης γενιάς τελικά σε όλα τα επίπεδα, άρχισε να κάνει την εμφάνισή της και στον πολιτικό χώρο. Νομίζω πως αυτό το τεράστιο «έλλειμμα εμπιστοσύνης» θα το ζήσουμε τελικά και την ευθύνη θα την έχουν ενδογενείς παράγοντες των Αριστερών Κομμάτων.

Η ευτέλεια καθορίζει μάλιστα και τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους.

Θα περίμενε κανείς σε μια τόσο κρίσιμη εποχή για την οικονομία, την παιδεία, την υγεία, τα εθνικά ζητήματα, δλδ. όλους τους τομείς της ζωής, να υπάρχει αλληλοϋποστήριξη και αλληλεγγύη, αίσθημα συνυπευθυνότητας και βαθιά ανάγκη προστασίας των θεσμών της Δημοκρατίας. Αντ’ αυτών ακατάλληλοι άνθρωποι προσκολλώνται στις θέσεις – κλειδιά διαιωνίζοντας πάγια προβλήματα του κράτους,

εξασφαλίζοντας τη θεσούλα τους σε κάθε περίπτωση και οι λοιποί «πηγαίνετε να πνιγείτε»!!!

Μια προσωπική απορία…καλά, ο Χρυσοχοΐδης δεν ενδιαφέρθηκε να διαβάσει το Μνημόνιο , που θα ψήφιζε σε κάθε περίπτωση. Εσύ, ρε λαέ, που σε αφορούσε, δεν νοιάστηκες να το διαβάσεις, να δεις πως υπέγραψαν τη σκλαβιά σου;;; Πως όσα ζεις τώρα είναι υπογεγραμμένα από τον άνθρωπο που σε κορόϊδεψε – και καλά σου έκανε – όταν φώναζε «λεφτά υπάρχουν»;;;;

Άλλη μια φορά, οι «πνευματικοί άνθρωποι» που σε χλευάζουν όταν σκοτώνεσαι

για 1,40 ευρώ, σου πλασάρουν την ιστορία χωρίς να έχεις κριτήρια αξιολόγησης και σε συγκρίνουν με χώρες του τρίτου κόσμου για να σε πουν ‘υπανάπτυκτο’ ……μια χαρά σου φέρονται…. Μπορείς να συνεχίσεις έτσι, αποδεχόμενος την ευτέλεια ως απόλυτη και αδιέξοδη μοίρα σου ή να αποφασίσεις να διαμορφώσεις την τύχη σου κάνοντας βήματα ουσιαστικά.

Πρόσεχε, αυτοί που σε κοροϊδεύουν μπορεί να φοράνε τομάρι προβάτου για να σε πείσουν πως είναι δικοί σου. Άλλο λαϊκό και άλλο λαϊκίστικο. Η ιστορία αυτού του τόπου επιβεβαιώνει τέτοιες παγίδες.

Η εξέλιξη των πραγμάτων επιβεβαιώνει και την ανάγκη όμως της Εξέγερσης και της Ανατροπής μιας Κυβέρνησης που υπηρετεί τα Μνημόνια και ετοιμάζει τη δική σου Κηδεία.

Λένη ---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS..

Της Ελένης Ζάχαρη

Παραμονές της Παναγίας κι ένας Ακόμα θάνατος σημαδεύει τον τόπο. Αυτή τη φορά ένας νέος, ετών 19, κάνει βουτιά από το τρόλεϋ γιατί απλά δεν είχε εισιτήριο.

Ξεσηκώνεται η κοινή γνώμη - όπως πάντα βέβαια για να καταλαγιάσει σε λίγο - ξεσηκώνονται και κάτι τύποι που ανάλογα με το κέφι τους γίνονται πότε αντικομφορμιστές και πότε οι ελεεινοειδέστεροι των κομφορμιστών και νομοταγών πολιτών της κοινωνίας που συνήθως κράζουν.

Ξαφνικά κι ενώ η χώρα καθημερινά ξεψυχάει το πρόβλημα έγινε 1,40€. Τι λέτε ρε παιδιά; Τόσο κοστίζει ο θάνατος για εσάς ή μήπως η τάξη σ' αυτό το απέραντο φρενοκομείο θα ξεκινήσει από το τρόλεϋ;

Πάνω από το νωπό ακόμα αίμα του νεαρού ερρίζουν πολιτικές παρατάξεις και ατακαδόροι της πλάκας, κάτι τυπάκια με την ξεθωριασμένη αίγλη του καθηγητού παν/μίου, του βουλευτού, του συγγραφέα ισοπεδώνοντας θεσμούς και αξίες, ακόμα και πιθανά πρότυπα κάποιων. Νεοφιλελέ - αυτό θα πει λαός λεξιπλάστης - μαϊντανοί!!!

Μα είναι δυνατόν να εκζητείτε τη δημοσιότητα μέσω ενός θανάτου; Επιτέλους!

Θυμηθείτε και λίγο τις αρχαίες τραγωδίες! Η Επίδαυρος δεν είναι μόνο τα φλας και τα ψητά του Λεωνίδα!!! Ο Κρέοντας αγαπητοί μαϊντανοί συντρίβεται γιατί Αγνοεί τον θάνατο!!! Τοποθετεί εαυτόν ύπερθεν των θεών του Κάτω Κόσμου!!! Σκασμός επιτέλους!!! Υπάρχει και η Ύβρις και η Νέμεσις!!!

Αυτός ο λαός που παραπαίει και εν πολλοίς γνωρίζει τι πρέπει να κάνει κι ας μην τολμά, κάποια στιγμή θα βγεί από τον λήθαργο και την απάθεια που προκαλεί ο φόβος. Το κουβαλάει στις ρίζες που προσπαθείτε να λιώσετε οξυδώνοντάς τες.

Κάντε μια βόλτα στα νοσοκομεία να δείτε τη δυστυχία ζωντανή.

Στα στενά και στους κεντρικούς δρόμους που σωρεύονται τα κλειστά καταστήματα, από Σεπτέμβρη στα σχολειά που θα γίνουν καζάνι που θα κοχλάσει, στα συσσίτια, στα πάρκα, στις γειτονιές. Μη νομίζετε πως όλο αυτό θα κρατηθεί για πολύ και την ίδια στιγμή θα μιλάτε ειρωνικά, χλευαστικά ή επιτιμητικά για τα παιδιά του που σκοτώνονται για 1,40€ ή τους ανθρώπους που αυτοκτονούν απελπισμένοι.

Ξαφνικά όλοι οι ψευτό - κουλτουρο - προοδευτικάριοι απέκτησαν το ένδυμα του καλούκαγαθού πολίτη. 

Του νομοταγούς, που υποτάσσεται στους νόμους της Πολιτείας και συμβάλει στην ομαλή λειτουργία της. Λίγο ύποπτο μου φαίνεται αυτό τη στιγμή που ΑΥΤΗ η Πολιτεία νομοθετεί κατά των πολιτών της και των ελευθεριών τους, κατά των απαραβίαστων - υποτίθεται - δικαιωμάτων τους, των οποίων κόπτεσθε πως είστε υπερασπιστές.

Και το χειρότερο. Υπερασπίζεστε και το αυθαίρετο "δικαίωμα" μιας - ξεφυτρωμένης - εξουσίας μικροδικτατορίσκων και φασισταριών, να φέρονται όπως αυτοί νομίζουν "αξιοποιώντας" κατά το δοκούν την ελευθερία που νομίζουν πως έχουν και που πιστεύουν πως είναι χωρίς όρια!!! Μπράβο κυρίες και κύριοι!!! Κάτι βέβαια δεν πάει καλά εφόσον η χώρα ήδη έχει μισοπνιγεί.

Μήπως να επανεξετάσουμε όλοι τα φρονήματά μας, γιατί τελικά, έχουμε θέμα Δημοκρατίας;

Λένη ---

Διαβάστε Περισσότερα »

Αυτός ο Αύγουστος…

Της Ελένης Ζάχαρη

Ο μήνας λέει του λαού!!! Κάποτε για τα μπάνια κιόλας του λαού, τώρα ποιος ξέρει; Ποιανού λαού μωρέ θεομπαίχτες; Του κυρίαρχου λαού; Του αφέντη λαού; Ή του μαλάκα, βασανισμένου και εντελώς ηλίθιου που σας ψήφιζε και σας ξαναψήφιζε για να έρθετε κάποια στιγμή με δόξα και τιμή να του πάρετε τα σπίτια, τη δουλειά, τη δημόσια υγεία – για την οποία τον γδέρνετε στις κρατήσεις – να του στερήσετε την ασφάλιση και να του ξηλώσετε την Παιδεία;

Ήρθε η ώρα αγαπητέ λαέ να ξεστραβωθείς και να διαβάσεις – εσύ τουλάχιστον – το Α’ Μνημόσυνο – δεν κάνω λάθος, σωστά το γράφω, γιατί άμα το έχεις διαβάσει ξέρεις πως για το Μνημόσυνό σου πρόκειται - και να δεις πως αυτά που συμβαίνουν είναι όσα υπέγραψαν οι Βουλευτές σου εν αγνοία σου και τάχα για το καλό σου.

[Πάντα για το καλό του λαού γίνονται τα εγκλήματα που τον αφορούν , μας το διδάσκει η Ιστορία αλλά, που μυαλό οι ανιστόρητοι.]

Ρε μεγάλε! Σ’ εσένα λέω, που διαβάζεις! Ήσουν στο δρόμο καθόλου για να διαμαρτυρηθείς στα σοβαρά, όχι στ’ αστεία; Να υψώσεις τη φωνή σου και να ουρλιάξεις μέσα στα χημικά και στο ξύλο; Να δικαιώσεις την ύπαρξή σου απέναντι στην αυθαιρεσία της Εξουσίας που σε υποδούλωσε πραγματικά σε Ξένες Δυνάμεις μια και τα δάνειά σου ανά πάσα στιγμή μπορούν να βρεθούν αγορασμένα από το οποιοδήποτε άγνωστο κρατίδιο που διαθέτει χρήματα;

Τα κτίρια της πατρίδας σου, τα δημόσια, ανήκουν σε ξένους κι ας τα έχεις τριπλοπληρώσει , όπως και ο πατέρας σου και οι παππούδες σου!

Το ξέρεις φίλε πως είσαι νούμερο; Σε σελίδα εννοώ γιατί νούμερο είσαι Ελληναρά μου αφού ανέχεσαι να λιποθυμάνε τα παιδιά σου στα σχολεία και κάτι κοπρίτες να σκορπάνε μαύρο χρήμα σε σαμπάνιες 25000 ευρώ βρίζοντας από μαγκιά τον Σόϊμπλε και την Μέρκελ. Πάρε τώρα ρε και μια προβολή της χώρας που βρίσκεται σε κρίση και πίνει σαμπάνιες.

Μια έφεση στις σαμπάνιες. την έχουμε τελικά γι’ αυτό έχουμε γίνει μπουρδέλο

Νούμερο, λοιπόν, αριθμός όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μόλις τους γυαλίσεις σε κόβουν στις εξετάσεις! Ξου και μακριά! Που σημαίνει; Δεν έχει μάγκα μου για ‘σένα θέση εργασίας! Είδες για να γυρεύεις ρουσφέτια και να φιλάς ποδιές κατουρημένες; Κράτησες το κεφάλι ψηλά; Όχι! Ήθελες πρώτη θέση στο Δημόσιο! Πάρε να ‘χεις τώρα! Αλλά μαζί σου παίρνει η μπάλλα κι όσους δε φταίνε.

Θα μου πεις σ’ έβαλαν. και τώρα σε πετάνε έξω.. Συμφωνώ απόλυτα! Μαλώνεις και με τον κόσμο όλο! Όταν ψήφιζες για τα λεφτά που υπάρχουν; Όταν χειροκροτούσες το «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα »; Τότε που γέμισες το χρηματιστήριο με τα λεφτουδάκια σου; Ή τότε που ήσουν σίγουρος πως σε δέκα χρόνια δε θα θυμάται κανείς το όνομα Μακεδονία; Εσύ δεν είσαι που ξαναψήφισες την τρικομματική ή την ΧΑ; Εσύ δεν είσαι που χειροκροτούσες τον πρωθυπουργό της διαφθοράς με τα δωράκια στους διευθυντές των ΔΕΚΟ;

Ρε λαέ.. εσύ δεν είσαι που «πότε Βούδας πότε Κούδας.»;

Για να συνέλθουμε λίγο γιατί το ρίξαμε στον ύπνο και δε βλέπουμε πως κλείνουν τα Σχολειά μας, οι εκπαιδευτικοί ήδη δέχτηκαν τα πρώτα πυρά, τα νοσοκομεία της χώρας κλείνουν ή συγχωνεύονται, ιδιωτικές εταιρείες θα αξιολογήσουν το νοσηλευτικό προσωπικό τους κλπ. πετάνε στο δρόμο χιλιάδες εργαζομένους, σπέρνουν τη διχόνοια, στρέφουν την οργή του λαού στους μετανάστες, στερούν τα φάρμακα καθώς άλλα δεν συνταγογραφούνται κι άλλα δεν μπορούν ούτε καν στη συμμετοχή να αγγιχθούν. Άνθρωποι είναι άστεγοι, τα χαράτσια πηγαινοέρχονται, η ανεργία αναμένεται να φτάσει στα ύψη και κάπου μέσα σ’ αυτά παίζει και μαύρο χρήμα αλλά κι ένα cd σε επανάληψη με το παραλήρημα της ανάπτυξης.

Άσε που κάτι διάβαζα για τα σχέδια της Αμερικής για την οικονομία της χώρας κι ο χαρακτηρισμός ήταν : «Προς νέα Γιάλτα..» Άντε βρε, και σε νέα Δεκεμβριανά. ικανούς τους έχω μ’ εμάς να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και κακοπαθημένου. Καιρός του ποιείν. και δεν εννοώ του γράφειν ποίηση. ή μάλλον μπορεί και να γραφτεί Ποίηση αλλά στους δρόμους!

Αρκεί να πάρουμε τη ζωή μας σοβαρά, τις επαναστάσεις σοβαρά και τους δρόμους σοβαρά!

Στις 4 Αυγούστου κλείνουν 77 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά με τη στήριξη του Βασιλιά. πιθανόν κάποιοι θα λυπηθείτε μ’ αυτό που θα γράψω αλλά είναι κι αυτό μια αλήθεια.

Πράγματα που κέρδισαν οι εργαζόμενοι με θυσίες ενώ υπήρχε μια δικτατορική Κυβέρνηση βλέπουμε να καταλύονται από δήθεν Δημοκράτες. Τραγέλαφος.. Και δεν αναφέρομαι ούτε καν στους νόμους του Συντάγματος του 1911. Πάνε μέχρι κι αυτοί.. Αυτό δεν το λες οπισθοδρόμηση.

Το λες χάσαμε το μπούσουλα, το τραίνο κι ότι άλλο χάνεται κι ούτε με Φανουρόπιτα δεν το βρίσκεις!

Κατά τ’ άλλα ο Αύγουστος πάντα σημαδεμένος και βαμμένος από παλιά μας κυνηγάει με σκιές και φαντάσματα. Όλες οι αναδρομές μας αβάσταχτες κι απ’ ό,τι φαίνεται στο βιογραφικό της γενιάς μας θα εγγράψουμε κι εμείς έναν ακόμα ζοφερό.

Προαναγγέλλεται φθινόπωρο της κατάντιας. Να αναζωπυρωθούν καμένες ελπίδες δεν προβλέπεται, τουλάχιστον προς το παρόν. Πορευόμαστε αμίλητοι.

Λένη ---

Διαβάστε Περισσότερα »